Ruien is een naam als een klok voor veel mensen ouder dan 40. Het was dan ook ooit de grootste niet-nucleaire elektriciteitscentrale van ons land. En zoals dat toen ging, werkte deze centrale op… tatata, steenkool. Het afval stortten ze op de site zelf in een vliegasstort en een ijzeraardestort. Later schakelde Ruien over op aardgas, houtafval en andere vormen van biomassa als brandstof, zoals olijfpitten. Proper werd het echter nooit. In maart 2013 sloot deze centrale met de hoogste CO2-uitstoot van België definitief de deuren. Allemaal goed en wel, maar wat moest gebeuren met de gigantische infrastructuur die overbleef? De hele site werd als brownfield geklasseerd, een terrein dus met een complexe bodemvervuiling maar met een mooi potentieel voor een betere toekomst.

Wie bij deze toekomstvisie zeker niet vergeten mocht worden, waren de inwoners van Kluisbergen zelf. De buur, hij die jarenlang de lasten had gedragen. De provincie en de gemeente Kluisbergen vonden Involved. Wij gingen het gesprek aan met vijftien geëngageerde buurtbewoners. Er mocht industrie komen, maar dan wel proper en klimaatneutraal. Liefst ook hernieuwbaar. En die industrie moest bevoorraad worden via de Schelde zodat het dorp ontlast werd van zwaar verkeer. De natuur verdiende ook een plaats en fietspaden zag men ook wel zitten. Involved begeleidde de groep, stuurde de gesprekken aan en legde alles vast in een rapport en een boeiende minidocumentaire, met de burgers als sterren. En vandaag staat men daar al ver want waar ooit een vervuilende centrale stond komt nu het grootste batterijpark van Europa.

#Ruien #kluisbergen #brownfield #burgersaanhetwoord #documentaire #draagvlak #onsdorponzeeisen #woongebied #pratenwerkt